خیلی وقت ها از خواب بیدار می شوم. در لابلای پست های خاک گرفته بلاگ کهنه ام(لنج) به دنبال چیزی می گردم که اصلا نمی دانم چیست. و وقتی پیدایش می کنم٬ خیلی خوشحال می شوم. مثل قورباغه ای که برکه ای خشک پیدا کرده٬ ابوعطایی در دستگاه smooth jazz می خوانم که larry carlton هم نمی تواند گیتارش را بزند.
رد قدم های لنگ لنگان سکوت تو و هیاهوی من٬ روی این شن های غروب زده ی لب دریای جنوب را هیچ موج وحشی نمی تواند پاک کند.
وقتی یادداشت های بر باد نوشته ات در آن مسیر گرم و نمور به صورتم می خورد. خودم را در بالاترین جای دنیا حس می کردم. حتی بالاتر از تمام ابرهای سفید. حتی بالاتر از انتهای آسمان آبی.حتی بالاتر از نقش خدا ...