خیلی از ما ها ، خیلی احساسات و عواطف داریم . و خیلی از ما ها ، بنا به هر دلیلی ( که بیشتر به خانواده و محیط تربیتی بر میگرده ) در ابراز احساساتمون به صورت خالص مشکل داریم . در صد زیادی از این مشکل بر میگرده به عدم اعتماد و در صد زیادی هم دوباره به محیط .

با ورود اینترنت به زنبیل فرهنگی خانواده های ایرانی ، خیلی از ما ها ، فرصت اون رو پیدا میکنیم با استفاده از تکنولوژی که دنیا رو میچرخونه ، اقدام به چرخوندن احساساتمون بکنیم . حالا اگر آماتور باشیم چت میکنیم . اگر مینی حرفه ای باشیم وبلاگ میزنیم . و اگه حرفه ای باشیم ، عضو گروههای دوست یابی می شیم و اگر سوپر حرفه ای باشیم تمام جیب خودمون یا بابا ی بدبخت رو میزنیم به احساسات و  ساخت سایت ( گور پدر ضرر رو کرده ) ، اون هم با تریپ لاو .

اگر هم نداشته باشیم چه سواد چه فرهنگش رو میریم یه موتور سی جی می خریم . سرش رو لوک ( تک چرخ ) میکنیم . یا دست به دامن رنگ فشاری میشیم . یا خود کشی مصنوعی

بعد از مدتی یکی پیدا بشه یا نشه ٬ وصل و  جدا بشه ، خدا میدونه . اما صرف این همه وقت و هزینه بیشتر از مطالعه یک کتاب یا مطلب  ساده روانشناسییه ؟ مطالبی  که شاید مسیر زندگی مون رو صد و هفتاد هشتاد درجه بچرخونن .به من نگین عاشق نشدی نمی فهمی . من خودم از اون کله خرابهای عشقم ٬ اما فکر میکنم بهتر از اینه که همه اشکامونو پای مانیتور پست کنیم تو بلاگ که آخرش یه کامنت تبلیغاتی حرومش کنن .