من به یک روز سفید
که دلم را جایی ، با مدادی کوچک ، بر دیوار خرابه ای دور نقش زدم
تو به من می خندی
من به میخ دیوار
تا به کی ، پشت این قاب کهنه ی قشنگ می ماند
که بگوید : زندگی در چهار چوبش زیباست
تو به من می خندی
من به یک چرخ قدیمی
که به یاد آسیابان پیر
با این جریان ضعیف آب ، هنوز می چرخد
تو به من می خندی
من به یک طرح شطرنجی دور
که از اینجا همه نور است ٬ همه نور
تو من می خندی
من هم با تو به خودم
من هم با تو به خودم
من هم با تو به خودم